RPG

- Wzajemna obawa wobec siebie znamionuje szacunek, jakim się darzycie, czyż nie? Strach przez bycie nieobliczalnym skłania do refleksji czy z kimś takim zadzierać.
Owszem jest stan wojenny, lecz sama wojna ustała przez zimę i nikomu nie chce się tłuc z wojskiem w te cholerne śniegi. Podejrzewam, że jak śniegi stopnieją to znów będzie napierdalanka, więc musisz szybko wybierać. - Jeśli napatrzyłem się w podzamkowe tereny to siadam sobie przy baszcie dając wytchnienie swojemu wiecznie poobijanemu ciału. Spoglądam na dziewczynki zza blanki i staram się określić co tam mają. Może jakiegoś niemowlaka?
- Jesteś bardzo niezdecydowany skoro masz dylemat z wyborem strony. Naucz mnie jak wywoływać wojny, bo lat mi przybywa a w żadnej nie brałem udziału.

Z milczeniem wysłuchuję słów 13 i w zasadzie nie mam nic więcej do powiedzenia. Widać że traktuje to jako szczerą zabawę, ja mam inne podejście i gildia definiuje to im jestem.
Schodzę powoli śladem 13 i jeszcze raz tym razem z bliska przypatruję się dziewczynkom i ich nowej zdobyczy. Jeśli to nic interesującego, to udaję się do miejsca gdzie mogę odpocząć lub się przespać. Gdy nabiorę sił to zaczynam myśleć o jakiejś formie pomocy dziewczynkom i 13. Póki co idę do Tanii by dała mi coś na sen.

Zdumiewa mnie ta społeczność Triumwiratu. Fajnie urządzać sobie polowania dziewczynek na inne zmodyfikowane przez naturę. Zastanawiam się, czy widziałem coś podobnego. Zakładam, że jest to coś innego niż kotołaczka, ale na rasach się nie znam.
W tej sytuacji nawet Tania zajmuje się leczeniem moich ludzi bardziej niż eksperymentami, to dobrze wróży. Kurdę, prócz Oferii i Keichiego muszę skołować im jakichś asystentów z minimalnym wyszkoleniem medycznym. Moja ekipa powinna w zasadzie być wędrownym szpitalem healerów. Są na wagę złota. Zenona obecność jest wulgaryzmem, więc nie musi nawet nic mówić. Wyciągam ze skrzynki środek nasenny i oddaję się objęciom Morfeusza. Nie tego z mej załogi rzecz jasna.

Gdy wstaję i masuję sobie głowę przez krótką chwilę. Wyginam i prostuję kolana w celu małej gimnastyki i rozciągania o poranku. - O hej, Tania. Zima szaleje, ciekawe jak tam w portowej dzielnicy Osgiliath. Z morza są największe mrozy. No i nasz statek, w końcu nie będzie go czym ogrzewać. Musisz mnie doprowadzić do zdrowia jak najszybciej.
Zapamiętuję słowa Zenka, choć może byłem zbyt zmęczony że Zenek chciał ze mną pomówić? To do niego niepodobne. Rozwijam prezent o Keichiego. Pewnie jakaś mikstura szamańska. Badam ten specyfik i piję jakąś yerbę na pobudzenie. Skoro za oknem śnieg po kolana, to ładnie musi skrzypić. Zaczynam troszczyć się o załogę.

- Czy tęsknię? Nieee, myślę, że jestem zbyt mało wrażliwy emocjonalnie by za czymkolwiek tęsknić.
Och, jak miło ze strony Keichiego. Tylko gdzie ja wcześniej miałem ten wisiorek. Zresztą to zrozumiałe, że nie afiszowałem się tą ozdóbką w Osgiliath i na morzu bo orczy watażkowie to średnio lubiana część społeczeństwa tego świata...
- Prawda jest taka, Tanio, że wszędzie dobrze tam, gdzie nas nie ma, heh. Osgiliath to miasto możliwości, przecież udało nam się scalić ród Sabath z rodem Czerwonego Wilka. A z Tobą dobrze obmyśla mi się kolejne plany swatania członków rodziny. Zapewne prośba o wyjaśnienie tej kwestii - pokazuję jej gestami zabójstwo jej brata i matki - jest dalej aktualna po tym co przeszliśmy? - Robię uśmiech i zakładam naszyjnik.

Zastanawiam się po co pobiera mi krew. Po prostu patrzę na nią pytająco z szeroko otwartymi oczyma gdy to robi. - Wiadomo, młody Wilk to strasznie rozbestwiony smarkacz. Twoja siostra na pewno wpłynęła na niego urodą i ogładą. Mogę tylko przypuszczać jak im się teraz wiedzie. Oba rody to trochę inne światy, ale jedni walczą i odnoszą rany, drudzy leczą. Takie połączenie się uzupełnia.
Przypomnisz mi cenę?
Jeśli Zenkowi nie przeszkadza obecność Tanii to niech podbija na bajerę. Jeśli koniecznie chce pogadać w cztery oczy, to powoli zbieram się do wyjścia, no chyba, że Tania po tym zastrzyku każe mi leżeć. Wtedy nie protestuję i czekam tez na rozwój efektów tego środka co go mam w żyłach.

Patrzę na Zenka z wypisanym 'bitch please' na twarzy i swój wzrok kieruję to na swoje poparzenia to na niego. - Zenku, przecież by wykuć Ci nowe ostre giry potrzebowałbym dużo stali, by konstrukcja była solidna. Zważywszy że średnio nadaję się do takich prac w tym momencie to w przyszłości pomyślę o tym. Poza tym jakbyś chodził z tym to byś we wszystko się wbijał. Ale mogę zdać się na twoją pomysłowość, bo jako inżynier i kowal mogę zrobić protezę a jeśli chodzi o jakieś bajery zadające ból i śmierć przeciwnikom to wyjdzie w praniu. - Hmmm miałem kilka pancerzy żelaznych które mógłbym przetopić, poza tym na okręcie jest trochę nazbierane samorodków z jakiegoś dziwnego metalu więc z materiałem nie jest tak źle.
- Będę musiał udać się na statek do warsztatu. Ostatnio robiłem figurki, nie wiem czy z poparzeniami będę na tyle wydajny by robić coś większego. Na razie mogę zrobić wstępne projekty. - Masuję się po poparzeniach mówiąc zmarnowanym tonem - Ehhh, moje życie składa się z leczenia ran, z krótkimi przerwami na zbieranie ran.
Mimo wszystko wybałuszam gały na samą inicjatywę wysuniętą przez Zen Ayo. Ale w końcu ujebało mu nogi, to chłop jest jak orzeł w klatce. Gdy Tania jest świadkiem naszej rozmowy to kieruję na nią wzrok i mówię z uznaniem: - Popatrz Tania, Zenek w kwestiach zadawania ran poruszy niebo i ziemię i nawet czoło mu się pofałduje.