RPG

Miasto Bortigard

Wróciłaś z kosztorysem i drobnym prezentem od miodownika. Podczas tej małej wędrówki towarzyszyła Ci siostra Maria, jej kompan Stevan oraz szlachcic Vince Taroy z sąsiedniej posiadłości rodu Taroy.
Po drodze Vince chwalił się swoją skutecznością w zbieraniu podatków.
Zaczął kropić lekki deszczyk i zrobiło się duszno.
Spomiędzy budynków dostrzegłaś jednego rycerza, dobrze uzbrojonego. Nie zwracałaś uwagi na niego wcześniej, ale podczas drogi powrotnej widzisz, że zmierza mniej więcej tam, gdzie wy. Rycerz spoglądał na Was od czasu do czasu, tak jakby Was śledził. Gdy dotarliście na miejsce, udał się do dzielnicy szlacheckiej oddając miecz i tarczę swojemu giermkowi.
Gdy przekroczyłaś próg rezydencji Wasz lokaj zajmował się czyszczeniem obuwia. Zauważyłyście z Marią swoją matkę Imonath, która w pośpiechu przeglądała księgi i dokumenty w salonie.
Maria: - Dobra, idę do siebie siorka. Mam dziś wieczorem zajęcia w terenie ze słynnym palladynem z Cedonii.
Wróciłaś do swojego pokoju posprzątać mały bałagan spowodowany walką.
Ojciec wszedł do pokoju co raz bardziej podekscytowany perspektywą uczty za parę dni: - Ooo już wróciłaś córciu? To dobrze. Liczę, że zjawisz się na balu z okazji dnia imienia naszego sąsiada. Impreza będzie za dwa dni w holu barona. Będzie 1200 osób i planowane są przeróżne atrakcje.
Mama cały czas się zamartwia zniknięciem młodego lorda Bortigarda, jest w radzie od tygodnia i nie wiele o nim wie.

Ostatnio edytowany przez Viestun (2021-05-05 22:10:24)

Ojciec spuścił lekko głowę i odszedł powoli. Poszedł w stronę waszej świeżo wyremontowanej krukarni którą obsługuje Wasz lokaj. To najnowsza inwestycja rodu Von Crowley która ma usprawnić komunikację z pobliskimi osadami.
Poszłaś do matki a ta w zapakowała na paleciak kilka ksiąg i zawołała jednego ze swoich podwładnych z urzędu by się nimi zajął.
Imonath : - Ech. To dosyć dziwne, bo chłopak powinien okazać skruchę i przygotowywać się do uroczystości pogrzebu. A pewien informator wchodzący w skład rady miejskiej zniknął razem z nim.
Odłożyła ostatnią książkę na platformę drewnianego paleciaka który zaczął ciągnąć jej podwładny. Pochyliła się nad twoim uchem - Elizabeth, zawsze wydawałaś się dojrzała ponad wiek, ale jesteś jeszcze młoda i nie będę Cię wciągać w problematykę urzędu miejskiego.
Gdy kazała swojemu pomocnikowi ciągnąć księgi do ratusza sama skierowała się do wyjścia. Ale jeszcze na odchodne powiedziała - Chyba, że wiesz coś na temat pana Grovera, bo te informacje są na wagę złota w urzędzie miasta. - Puściła Ci oczko a lokaj pomagał jej założyć wyjściowy, gustowny żakiet ze skóry. Lokaj słyszał jej ostatnie słowa ale spojrzał na Ciebie i wzruszył niewinnie ramionami.

Nie znałaś młodego lorda osobiście. Twoim źródłem wiedzy o rodach i lordach jest ojciec lub Luiza. Twoja młodsza siostra zawsze wyposażała Twoją bibliotekę w książki z ładnym grzbietem i rozmawiała z Tobą po nocach o rodach. Zajrzałaś do swojego regału i znalazłaś tam spis rodów Wschodu gdzie wymieniona była rodzina Bortigard. Są tam tylko dane osobowe, ale ród z niczego wielkiego nie zasłynął, oprócz tego, że jest zaprzyjaźniony z dwoma dużo większymi rodami jak Dragan i Biaconay (który pochodzi od rozpadniętego, wielkiego rodu Merhior). W sumie nie wiedziałaś o tym, ale być może przyda Ci się to na przyszłość.

Zamówiłaś w rodowej kuźni ostrza ćwiczebne z metalu z tymże umiejętnie stępione by nie robiły krzywdy. Wasz rodowy kowal zwie się Patricius Daghal i jest otyłym chamem z ciętym językiem, ale jest tak zdolnym kowalem, że cała miejska szlachta ma go na liście życzeń w swoich kuźniach. Nawet ojciec chciał go wysłać do Cedonii na mistrzostwa świata w kowalstwie, ale stwierdził, że tu jest bardziej potrzebny.

Poszłaś do posiadłości Taroy'ów. Ród ma znamienny herb - czerwone morze zalewające wyspę z monet - a ich dewiza to "Złote góry krwią przelane". Herb i dewiza widnieją nad gzymsem ich siedziby. Są bardziej zamożną szlachtą od Was, ale mają trochę gorszą opinię. Zawitałaś do Vincenta, on ukłonił się jak na dwór przystało i rzucił komplement: - Witaj Elizabeth. Jak zawsze ładnie wyglądasz. Miło było dzisiaj podróżować w Twoim towarzystwie. - Jest bardzo szarmancki, zawsze gdy widzi Ciebie lub siostry pyta o zdrowie i postępy w nauce bez cienia kurtuazji w głosie.
- Ach, Grover? Cóż. Wiem, że pełni rolę miejskiego arcyszpiega i służy w Czarnej Frezji - ogólnoświatowej organizacji agentów która wszędzie rozsiewa swe chciwe macki. Jest miłośnikiem archeologii i dużo czasu spędza w ruinach na południe od miasta. Pewnie świętej pamięci stary lord Bortigard często zasięgał porad Grovera o zrujnowanym, imperialnym mieście z poprzedniej ery.
Kilka miesięcy temu mój wuj wynajmował Grovera jako prywatnego detektywa w sprawie nieścisłości podatkowych rodu Fellerois z poza murów miasta.
Widzisz, że masz pozytywny wpływ na Vince'a, bo po jego ruchach niewerbalnych widzisz, że angażuje się w potrzeby Twoje, lub Twoich sióstr i czujesz, że byłby gotów spełnić niejedną zachciankę trojaczkek Von Crowley. Patrzy na Ciebie zamyślony i prawdopodobnie nie wie, że zniknięcie Grovera jest hitem dnia w wieści miejskiej.
Vince: - Moja matula przygotowuje zupę ziołową z fondee i z cięlęciną. Może się skusisz? Nasz ojciec organizuje dzień imienia w holu barona, a matka uparła się, że ta potrawa będzie jako pierwsze danie. Może za raz pokażę Ci nowe kwiecia w naszym ogrodzie.

Patricius Daghal nie ma niemiłego podejścia do Was, ale ważenie słów też mu nie wychodziło. Gdy rodziców nie było to zajmował się Wami te parę godzin, ale był dosyć szorstki i kiedyś podjadł Wam kawałek bekonu tłumacząc się tym, że tłuste potrawy Wam szkodzą. Patricius to przyjaciel Waszego ojca i jego osobisty kowal i płatnerz który stworzył piękną zbroję z wytłuczonym herbem rodu na każdej części.
Luiza zawsze darzyła go sympatią i śmiała się z tego, że taki prostak gdy kogoś obraża albo szydzi to nagle jego mowa staje się kwiecista i bogata w górnolotne słowa (nabiera weny gdy jedzie po kimś).

Często śpicie w jednym łóżku pomimo faktu, że każda z Was ma swój duży pokój na piętrze. Nie ma w tym nic niestosownego wśród dziewczyn.

Siedzicie na balkonie z widokiem na ogród na którym rosną Bardówki - ładne, o rozbudowanej koronie i wieelu gałęziach. Mają liść w kształcie dużej kropli a owoce to pokaźne, blisko stugramowe kasztany w kolczastym pancerzyku.
Niżej są ładne krzewy malin a na samym dole rosną Eudaliki - kolorowe kwiatki o ładnym zapachu i puszystych płatkach. Inne kwiatki rzucające się w oczy to Dzwonniki Morcjańskie - mające wielkie, jaskrawo fioletowe korony w kształcie kielicha. Zbierają światło przez co w nocy wyglądają jak słabo świecące lampy.

Matka Vince'a, Matylda przyniosła zupkę z mięsem w porcelanowym talerzu.
Vince: - Oczywiście, mówił właśnie o tej. Twój ojciec pomagał w organizacji balu (organizował alkohol). Obecność Twoja, Luizy i Marii doda uroku całej imprezie.
Będą tańce, śpiew oraz walki pokazowe ale najważniejsza rzecz - Ściszył głos lekko - to okazja, by przedyskutować z głowami innych rodzin co robić w sprawie zniknięcia młodego lorda, w końcu ktoś musi obsadzić ten urząd. Nasze grono szlacheckie zawsze było pomysłowe w takich sprawach. - Zaczął jeść zupę jednocześnie czytając jakiś stary list z dawno zerwaną pieczęcią.

Patricius jako że to przyjaciel ojca to z automatu jest przyjacielem rodziny. Jest grubym chamem ale ciężko w okolicy znaleźć kogoś bardziej kompetentnego niż on i w większości przypadków spełnia Wasze prośby. Tylko on też zyskuje dla rodu pieniądze a także prestiż i za te zewnętrzne zlecenia ludzie płacą mu najwięcej. Obecnie ma świetną renomę przez co jest dosyć dzianym gościem.

Lubisz róże i wiesz, że jest wiele odmian tego kwiatu na Wschodzie. W Ismorze (kraj na Wschodnim Kontynencie) rosną przeróżne typy róż o wszelkiej maści kolorach. Każdy kolor nadaje jakąś cechę róży - np czerwone mają kolce.
Vincent: Też mam taką nadzieję że się widzimy. Pochwalę się w końcu swoim rówieśnikom że znam trojaczki, bo do tej pory jakoś mi nie chcieli wierzyć że jesteście prawdziwymi trojaczkami jednojajowymi.

Gdy zaczęłaś mówić o młodym lordzie Vincent odłożył na chwilę list słuchając z większą uwagą. - Dorośli są żałośni, delikatnie mówiąc. Chciałbym go zacząć szukać, przy okazji zwiedziłbym ruiny, tylko nie mam żadnego pełnomocnictwa.
Na moje oko poszukiwania trwają od chwili zniknięcia, tylko urząd miasta jak i szlachta nie chce tego nagłaśniać, w końcu wszelkie informacje i poszlaki mogą trafić w niepowołane ręce.
Co czytam? Analizuję stare zeznanie podatkowe od gildii Czarnej Frezji. Twoja mama kazała mi znaleźć wszystkie zlecenia, jakie otrzymał od gildii Grover Deer. Gildia Czarnej Frezji specjalizuje się w infiltracji i agenturze a sam Grover dotychczas pełnił rolę arcyszpiega w radzie miejskiej.
Gdy Wasza rozmowa ustała na chwilę, to na balkon weszła Matylda i polała Wam po kieliszku białego wina oraz zdmuchnęła kilka uschniętych liści z barierki balkonu. Po chwili opuściła Was trzymając w ręku ceramiczny dzbanuszek z którego nalewała wino.

Vincent: - Lubię Cię Elizabeth, masz zdroworozsądkowy stosunek do życia i choć jesteś ode mnie 2 lata młodsza, to rozwagi Ci nie brak.
Takie rozmowy odprężają i mam nadzieję, że będą częste. Pozwalają chociaż na chwilę zapomnieć o tym jakie wymagania mają ode mnie moi rodzice. Chcą żebym zaznajamiał się z cesarskimi oficerami i urzędnikami z Cedonii w kwestiach podatkowych i egzekwowania prawa. Ponoć mają sposoby by odzyskiwać zaległe płatności od najbardziej zatwardziałych dłużników w naszej prowincji. Ciężko jest tak zimno traktować ludzi, którzy ledwie wiążą koniec z końcem. Ale skoro chcą należeć do Królestwa to mają też obowiązki wobec tego kto ich broni.

Szturchnęłaś go a na jego twarz wpełzł tylko lekki uśmieszek. Ten człowiek rzadko się weseli i tak jak widok Twój i sióstr zawsze wzbudza pozytywne emocje i ociepla wizerunek tak Vincent ma aparycję nudnego gościa bez życia prywatnego.
Fanem i znawcą kwiatków nie jestem, ale ich widok zawsze mnie jakoś uspokaja. Tak jak teraz.

Waszym ogrodem zajmuje się lokaj na przemian z matką, lub Luizą. Obecnie matka ma więcej na głowie to Luiza w celach naukowych hoduje różne kwiatki ponieważ trochę interesuje się botaniką.

Vincent: - Moim znajomym pewnie szczena opadnie, ale to również szlachetnie urodzeni więc nie lubią dawać znać po sobie że coś robi na nich wrażenie. Na balu będzie mój kolega z klasy, syn sekretarza lorda - Leon Prato. Strasznie zadufany typ, uważa, że cała szlachta w mieście powinna im się kłaniać bo jego ojciec Laurence odwalał całą brudną robotę za starego lorda. Omijać szerokim łukiem takich gości zwłaszcza podczas dużych imprez gdzie ludzie patrzą i mają wtedy największą chęć rozstawiania wszystkich po kątach.
Stuknęliście się kieliszkami po czym napiliście się lekkiego winka z odrobiną kwasku cytrynowego.
Czas Wam miło leci. Zwykle Wasze spotkania wyglądały tak, że Vincent oprowadzał Cię lub Twoje siostry po swoim pokoju i chwalił się jakie to nowe rzeczy ma lub książki. Albo Ty pokazywałaś mu swoje nowe ciuchy i techniki charakteryzacyjne (bywało że na nim) w swoim pokoju z lustrami. Powoli zaczęło się to zmieniać i np teraz siedzicie sobie kulturalnie przy stole i jecie obiad popijając winkiem.
Vincent gdy usłyszał o ruinach nie przeszedł obojętnie bo już całkowicie oderwał wzrok od listu którym był przed chwilą tak pochłonięty: - Hah, te ruiny to dopiero zagwozdka. Jeśli już się tam wejdzie, to jest się tak jakby poza prawem. Nikt nie uznaje gruzowisk za miejsce do mieszkania a i tak ludzie tam mieszkają - zwłaszcza bojówkarze. Nikt oficjalnie nie robi map ruin, a i tak się tam badacze kręcą w poszukiwaniu budulca lub kamieni szlachetnych. Jest to kopalnia wiedzy, często tej zakazanej.

Lekko się speszył po Twojej uwadze o nietakcie. - Może tak jest, że za dużo mam na barkach. Rodzice mają ambitne plany wobec mnie, zwłaszcza ojciec. - z jego mimika z powrotem wróciła do tej weselszej wersji jeśli można to tak nazwać.

Róża to imię jednej z moich rówieśniczek tak a propos. Chętnie pójdę z Tobą jako towarzyszką na bal i nie widzę w tym szaleństwa. Tylko nie wiem jeszcze w co się ubrać, chyba zdam się na Ciebie.
Skończyliście obiad, a Vincent wziął kieliszek i wszedł do środka. Widzisz jak pootwierał swoje szafy i szuflady z garderobą, jego łachmany mienią się wszystkimi kolorami tęczy, jego rodzice nakupowali mu różnych świecidełek na różne okazje. Znajdziesz tam dosłownie wszystko z męskich ciuchów - nie wiesz za bardzo czym kierują się faceci przy ubiorze na bal. Ale wiesz, że czego byś nie wybrała to Vincentowi raczej się to spodoba bo on jeszcze bardziej nie wie w co się ubrać.

Do pokoju weszła Luiza, ubrana w jasnozieloną sukienkę ala princesse. Zawsze nosi suknie o zaawansowanym kroju, jednak ozdobniki w postaci cekinów lub koronek odwracały uwagę i sukienka nie podkreśla w żaden sposób sylwetki. Twoja młodsza o dwa kwadranse siostrzyczka nigdy nie ubiera się wyzywająco, ale ma dobry gust czego nie można powiedzieć o Marii.
Weszła jak gdyby nigdy nic i przyniosła dla pani Matyldy jakieś materiały do szycia.
Luiza: - Hej, co robicie? - Wpatruje się w Was swoimi butelkowo zielonymi soczewkami pod którymi kryje się para wielkich, czerwonych oczu.
Vincent: - Witaj Luiza - ucieszył się, że druga z sióstr postanowiła zaszczycić go swoją obecnością. - Pójdę z Elizabeth na bal! No i Twoja siostra pomoże mi dobrać jakiś stój. A Ty Luiza, masz już jakiegoś kompana?
Luiza: - Ech, zawsze mnie to zastanawia, czemu koniecznie trzeba mieć towarzysza na balu. - Odwróciła się w Twoją stronę - Twój kolega z klasy, Telisarr de Garyas chciał bym mu towarzyszyła. Wiszę mu pewną przysługę, to muszę się wywiązać.
Telisarr to Twój rówieśnik i  ziom z klasy, znasz go dosyć dobrze. Chce Cię przekonywać do wiary w cedońskich bogów, ponieważ Wasza rodzina nigdy nie była określona w tej kwestii, zwłaszcza matka. Jest bardzo pobożny i często opowiada o żywocie Solrina Merhiora, który obalił mury i po 100 latach został wyniesiony do rangi boga w panteonie cedońskim. Potomkowie Solrina cały czas żyją na Waszym kontynencie i kapłani widzą jakąś cząstkę wyjątkowości i boskości w tym, dlatego są tak natchnieni.